Ruim 3 jaar geleden zou ik geen stap meer verzetten. Ik ging per ambulance op een brancard naar het ziekenhuis voor röntgenopnames. Bleek mijn linker heup(kop) totaal versleten. Maar de chirurg wilde niet opereren omdat er te weinig spierweefsel was en zij stuurde mij 3 maanden naar huis. Daar kreeg ik 2 x per dag thuiszorg (wassen, aankleden etc.), een bed in de woonkamer en 2 keer per week fysiotherapie. Dankzij mijn onvolprezen fysio Levi van Weeda van den Berg fysiopraktijken kwam ik langzaam weer op de been, kon de avondhulp opzeggen en weer meer dingen zelf doen. Maar 2 keer per week zat Levi als een duvel achter mij aan, steeds meer oefeningen en steeds moeilijkere dingen. Nu kan ik weer de meeste dingen zelf doen, al gaat het langzaam en vaak nog steeds niet zo als ik zelf wil. De thuiszorg is opgezegd, wat heb ik veel van die schatten geleerd! Verleden week ben ik weer naar het ziekenhuis geweest met een verslag van Levi. Conclusie van de chirurg: “Ik zet niet het mes in u, ik wil u hier niet meer zien maar wel stug doorgaan met de fysiotherapie!” Opgelucht naar huis! Beste jongens en meisjes, dames en heren, oma’s en opa’s: oefenen, oefenen, oefenen! Bewegen, bewegen, bewegen! Oefening baart kunst en waar een wil is, is een weg!
C. Mayer